Metoda integracji sensorycznej to terapia przez ruch. Powstała w latach 70-tych XX wieku w USA. Jej autorką jest dr Jean Ayres – psycholog kliniczny, terapeutka zajęciowa.
Integracja sensoryczna to proces neurologiczny organizujący wrażenia płynące ze wszystkich zmysłów w taki sposób, by mogły być użyte do celowego działania. W procesie tym informacje otrzymane ze wszystkich zmysłów mózg segreguje, rozpoznaje, interpretuje, łączy ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami, odpowiadając na wymagania płynące ze środowiska. Dzięki temu dzieci rozwijają się prawidłowo.
Trudności na poziomie organizacji odbioru wrażeń mogą natomiast blokować rozwijanie zdolności do koncentracji uwagi i uczenia się zachowania celowego. Mogą powodować zaburzenia rozwoju funkcji percepcyjnych i ruchowych.
Metoda integracji sensorycznej przeznaczona jest przede wszystkim dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym o prawidłowym rozwoju, które doświadczają problemów w codziennym funkcjonowaniu. Adresatami metody są także dzieci z mózgowym porażeniem, z niepełnosprawnością intelektualną (autyzm, zespół Downa, zespół Aspergera i wiele innych).
Terapia SI ma postać „naukowej zabawy”, w której dziecko np.: tocząc się na beczce, huśtając na platformie – bawi się i uczy jednocześnie.
Każda nawet najbardziej prosta aktywność ruchowa małego dziecka dostarcza mu różnych rodzajów elementarnych informacji sensorycznych, które muszą być dobrze odebrane i połączone, aby dziecko zachowało się adekwatnie do sytuacji.

więcej zdjęć